Daar stond ze dan, op het perron in Dalfsen. Een dame op leeftijd, een mooie zwierige jurk aan, een grote zonnehoed op tegen de Dalfser zonneschijn en een koffer vol bagage.
Ze had al een urenlange treinreis achter zich. Ze kwam uit Parijs, wat ze ons altijd erbij vermeldde in ons regelmatig telefonisch onderhoud, voorafgaand aan haar komst.
Een mooie jeugd had ze beleefd tijdens haar logeerpartijen bij familie met buitenplaatsen in het Vechtdal Overijssel. Als klein meisje struinend met haar familie door de tuinen en het bos- en weidelandschap. Toen al genietend van de tuin in bloei en wat de natuur haar gaf.
Haar koffer was ook iets bijzonders, klein van stuk, verraderlijk zwaar en ging duidelijk al jaren mee.
Deze dame verbleef een aantal jaren achtereen en we keken altijd uit naar haar komst. Wel werd voor haar koffer gevreesd…
Haar koffer deed mij ook herinneren aan mijn eigen klassieke koffer, nou ja eigenlijk de koffer van mijn moeder. Mijn moeder ging er al in de 60e jaren mee op reis naar tante Zwaan en ome Aart in Amersfoort. Jaren later nam ik hem vervolgens ook mee naar logeerpartijen naar mijn familie in Zwartsluis, Ommen, Bant en dichtbij huis: op de boerderij in de Marshoek. Het samen spelen met mijn neven en nichten, de gebruiken van ieders gezin, het buitenleven en de liefdevolle zorg van mijn ooms en tantes. Wat heb ik hiervan genoten en wat heb ik er veel van geleerd.
We haalden haar altijd op van het station en brachten haar naar het Klooster. De kamer op zolder, kamer zr. Bertilia, was haar domein voor een week of wat. Haar koffer werd altijd netjes op haar kamer afgeleverd door diegene, die moed had verzameld. Tot de dag van vandaag vragen wij ons af, hoe zij zo’n treinreis met die loodzware koffer voor elkaar kreeg.
Ze genoot van de nabijheid van andere gasten tijdens het ontbijt in de Kapel. In voor een praatje over haar bezoek aan Dalfsen, de natuur, haar leven in Parijs, maar ze stond zeker niet op de voorgrond. Ondanks een uitgebreide keuze koos ze iedere dag voor een eenvoudig ontbijt en smeerde ze een boterham voor het middaguur om mee te nemen.
Na enkele dagen werd ons duidelijk, dat ze dagelijks de nodige kilometers aflegde om haar tuinen uit haar jeugd te bezoeken. Urenlang kon ze zich hier zoet houden; mijmerend, onkruid wiedend, bessen en bloemen plukkend.
Ze voelde zich wat bezwaard, maar wat was ze dankbaar als we haar een lift gaven naar haar tuinen.
De Kapel werd verrijkt met prachtige veldboeketten en het ontbijt werd aangevuld met bessen uit haar eigen familietuin. Hier at zij en andere gasten smakelijk van.
Na ongeveer een week zat haar verblijf erop en ging deze prachtige dame huiswaarts. Een koffer vol met mooie herinneringen.
Carlijn van der Beeke
